Obornik. Obornik jest najważniejszym gospodarskim nawozem organicznym również i w kwiaciarstwie. Jak wiadomo, wytwarza się go z mieszaniny odchodów zwierzęcych (kału, moczu) i ściółki. Wartość nawozowa obornika jest bardzo różna i zależy od składu chemicznego kału i moczu zwierząt gospodarskich oraz stosowanej ściółki.
W produkcji roślin ozdobnych, które jak wiadomo, wymagają nie tylko dużej ilości składników pokarmowych, ale i gleby w doskonałej strukturze, obornik jest niezastąpiony; polepsza on jej strukturę i usprawnia wszystkie zachodzące w niej procesy, zawarte zaś w nim składniki pokarmowe są w łatwo przyswajalnej postaci. Dzięki nawożeniu obornikiem gleby ciężkie stają się mniej zwięzłe, a gleby lekkie lepiej zatrzymują wodę i składniki pokarmowe.
W produkcji kwiaciarskiej duże znaczenie ma obornik koński; stosowany jako źródło ciepła przy zakładaniu inspektów, do nawożenia gleby przed siewem i sadzeniem roślin gruntowych oraz do otrzymywania ziemi gnojowej, która wchodzi w skład mieszanek ziem stosowanych w uprawie szklarniowej. Obornik taki z powodzeniem może być stosowany do nawożenia kwater uprawnych; wywozi się go tam w końcu października i natychmiast przyoruje na głębokość około 12 cm. Jeżeli stosujemy obornik przechowywany w inny sposób, należy zwrócić uwagę, aby był dobrze rozłożony, albo nawet przekompostować go, większość bowiem roślin ozdobnych nie znosi świeżego obornika.
Dawki obornika zalecane w kwiaciarstwie są dość wysokie — wynoszą od 400 do 600 q na 1 ha. Stosuje się je zwykle co 2—4 lata. Zabiegi techniczne związane z rozwiezieniem, roztrząsaniem i przyoraniem obornika powinny być wykonane możliwie szybko i starannie, aby straty składników pokarmowych głównie azotu, były jak najmniejsze. Dlatego zabiegi te należy wykonywać najlepiej w bezwietrzną, pochmurną i dżdżystą pogodę. Ładowanie i roztrząsanie obornika należy do prac bardzo ciężkich i pracochłonnych, powinno się je więc wykonywać w miarę możliwości za pomocą mechanicznego roztrząsacza obornika.
Na glebach zwięźlejszych poplony ścierniskowe należy przyorywać płytko — na głębokość mniej więcej 15 cm. Obornik — przyorany w takich warunkach zbyt głęboko — rozkłada się powoli i torfieje.
Na glebach lżejszych, przewiewnych przyoruje się obornik na głębokość 20 cm. Płytsze przyoranie na takich glebach ze względu na ich niską wilgotność może zahamować jego rozkład, a tym samym spowodować straty składników pokarmowych.